ΚΗΡΥΓΜΑ π.ΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

                      Εισερχόμεθα πλέον από αύριο στην Ιεράν Τεσσαρακοστήν. Σε μια περίοδο για την οποία στην εκκλησία χρησιμοποιούμε τον όρο « στάδιο », και τούτο υπό την έννοια ότι είναι μια περίοδος όχι δοκιμασίας αλλά συναντήσεως του ανθρώπου με τον εαυτό του μα πάνω από όλα συναντήσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Και σκόπιμα βάζω την συνάντηση με τον εαυτό μας πρώτα διότι αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να συναντήσει κανείς τον Θεό άν πρώτα δεν έχει κοιτάξει μέσα του και δεν έχει γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό.
        Αλλά εδώ είναι τα δύσκολα γιατί ενώ η εικόνα του Θεού είναι μία και η αυτή αμετάβλητη ανά τους αιώνας – μια εικόνα αγάπης και ελέους – η εικόνα του εαυτού μας είναι και ακαθόριστη και ευμετάβλητη. Αυτή είναι και η αιτία που αποφεύγουμε να την γνωρίσουμε. Είτε γιατί αυτή η εικόνα δεν μας τιμά οπότε την απορρίπτουμε είτε γιατί δεν μας ωφελεί οπότε δεν την χρησιμοποιούμε. Και στέκομαι λίγο σε αυτό το τελέυταίο γιατί σε αυτό αναφέρονται οι πρώτοι στίχοι της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.

Νηστεία " Το στάδιον των αρετών ηνέωκται....."

-                 Για να αναρωτηθούμε ποιός από εμάς αδικούμενος από κάποιον σπεύδει να συγχωρήσει αυτόν?
-                 Και ποιός από εμάς μπορεί να ξεπερνά τα όποια παραπτώματα των άλλων ανθρώπων εις βάρος του και να δίνει – όχι όπως λέει ο λαός τόπο στην οργή – αλλά αληθινή συγχώρεση? Και δεν το κάνει κανένας ή άν προτιμάτε το κάνουν ελάχιστοι διότι κινούμεθα με τους ρυθμούς και στα πλαίσια της εφημέρου πραγματικότητος αγνοώντας ή ξεχνώντας την ουράνιο αιωνιότητα. Και η μεν εφήμερος πραγματικότητα προάγει τον ωφελισμισμό και τον ευδαιμονισμό η δε ουράνιος εις την οποία αναφέρεται ο Κύριος μιλώντας για τον Θεό Πατέρα προάγει την συγχώρεση και την ανάπαυση ψυχής και σώματος. Μια ανάπαυση η οποία δεν ξεκινάει εκεί στην άνω πολιτεία, όπως λένε οι πατέρες της εκκλησίας, εκεί τελεσιουργείται αλλά δεν ξεκινά από εκεί. Ξεκινά από εδώ από την γήινη και εφήμερη πραγματικότητα.
          Και ξεκινά από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα αυτή από την οπτική γωνία με την οποία την βλέπουμε.
-                 Και άν μεν είμεθα οπαδοί του « φάγωμεν πίωμεν αυριον γαρ αποθνήσκωμεν » τότε ο ευαγγελικός λόγος του Κυρίου αλλά και το κήρυγμα της εκκλησίας ελάχιστα έως καθόλου ημπορούν να καθαρίσουν την στρεβλωμένη και ρερυπωμένη εικόνική πραγματικότητα που έχουμε πλάσει. Δεν αποτελούμε τότε τίποτα άλλο από  τους καταπατηθέντας και υπο των πτηνών φαγωμένους σπόρους της παραβολής του σπορέως.
-                 Εάν δε είμεθα βραδείς και οκνοί μη συμμετέχοντες εκ της ραθυμίας μας στην προσπάθεια που κάνει η εκκλησία για βελτίωση της γήινης πραγματικότητος τότε ο σημερινός ευαγγελικός λόγος του Κυρίου ίσως μπορεί να αποτελέσει μια μικρή αφορμή προσωπικής αναγεννήσεως. Εάν η αφορμή αυτή δεν ευδοκιμήσει τότε θα πρέπει να συμπεριληφθούμε στους ξηραθέντας και μη έχοντας ικμάδα αποπνιγέντας εξ’ακανθών  σπόρους της αυτής παραβολής.
-                 Εάν τέλος ανήκουμε στους συμμετέχοντες και παρά τα όσα λάθη μας προσπαθούμε να κάνουμε πράξη τον λόγο του Κυρίου και μίμηση τη ζωη της εκκλησίας δεν αποτελούμε τίποτα άλλο ει μη τον σπόρο εκείνο τον εις αγαθήν γην βλαστήσαντα και καρπόν πλείονα φύοντα.

Πολλοί εισίν οι κλητοί ολίγοι δε οι εκλεκτοί

                       Διαλέγουμε και παίρνουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι ότι νομίζουμε καλύτερο. « Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν........» αυτά δεν μας λέει ο Κύριος? Αυτά δεν μας λέει η εκκλησία? Ποιό νομίζουμε ότι είναι αυτό το φορτίο που πρέπει να σηκώσουμε για την περίοδο της Σαρακοστής που ανοίγεται μπροστά μας ? Ασφαλώς η νηστεία!  Ποιά νηστεία όμως η γαστρμαργική ? Η νηστεία δηλαδή της κοιλίας ? Λέει ο θείος Παύλος στους Κορίνθιους στον απόστολο που διαβάσαμε την προηγούμενη Κυριακή  « Αδελφοί βρώμα ημάς ου παρίστησι τω Θεώ. Ούτε γαρ εάν φάγωμεν περισσεύσομεν, ούτε εάν μη φάγωμεν υστερούμεθα » . Διαφωνεί μήπως κανείς σε αυτά που λέει ο Παύλος? Γιατί άν διαφωνεί θα του θυμίσω τα λόγια του Κυρίου τα οποία απηύθυνε πρός την άρχουσα θρησκευτική τάξη των Ιουδαίων όταν τον κατηγορούσαν ότι δεν τηρεί τους καθαρμούς . «Οὐ  τὸ εἰσερχόμενον εἰς τὸ στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ στόματος τοῦτο κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον ... Οὔπω νοεῖτε ὅτι πᾶν το εἰσπορευόμενον εἰς τὸ στόμα εἰς τὴν κοιλίαν χωρεῖ καὶ εἰς ἀφεδρῶνα ἐκβάλλεται; τὰ δὲ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦ στόματος ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχεται, κακεῖνα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον.
                     Με όλα αυτά που φτάνουμε πάλι ? Μα στην καρδιά του ανθρώπου δεν φτάνουμε? Γιατί άν η καρδιά του ανθρώπου δρά ως αγαπώσα, συγχωρητική και ελεήμων λέτε να έχουν τόσο μεγάλη σημασία όλα τα άλλα. Και αυτά καλό είναι να τα ξέρουμε, καλύτερο δε να προσπαθούμε να τα εφαρμόσουμε, κάλλιστο τέλος όντως να είναι πράξη της ζωής μας. Αλλά σε μια καρδιά κενή αγάπης συγχωρήσεως και ελεήμονος διαθέσεως μάλλον τον γνωστό Φαρισαίο μου θυμίζουν. Ο οποίος και ο ίδιος δεν μπορούσε να προσεγγίσει τον Θεό και τους άλλους δεν άφηνε με το να τους κρίνει με όρους θρησκευτικής υπακοής. Τι λέει σήμερα στον Απόστολο που ακούσαμε ο Παύλος     « ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο ». Και οι δυο είναι παιδιά του ίδιου Θεού και ούτε ο ένας μπορεί να ειρωνεύεται τον άλλο ούτε αυτός μπορεί να κρίνει εκείνον.
                    Το κάλεσμα λοιπόν της εκκλησίας για την μετοχή μας στην Μ.Τεσσαρακοστή δεν είναι πρωτίστως γνώση και συμμόρφωση πρός το παραδεδομένο θρησκευτικό πρωτόκολλο νηστειακής τάξεως. Το απορρίπτουμε λοιπόν? Ασφαλώς και δεν το απορρίπτουμε τουναντίον το τιμούμε και το σεβόμαστε και προσπαθούμε να το τηρήσουμε ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του και την κατάσταση της υγείας του. Αυτό όμως δεν είναι το μείζον είναι θα λέγαμε το δένδρο πίσω από το οποίο κρύβεται ένα ολόκληρος δάσος. Το δάσος της πραγματικής της αληθινής πίστης. Το κάλεσμα λοιπόν αυτό είναι πρωτίστως

Νηστεύεις? Δείξον μοι τα έργα σου

-                 κάλεσμα βαθιάς περισυλλογής και συναισθήσεως εσωτερικής, ίσως και επαναπροσδιορισμού των αξιακών μας κατευθύνσεων
-                 κάλεσμα ενεργού συμμετοχής στην ζωή της εκκλησίας  και βιώσεως όλων των γεγονότων μέχρι τον Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου
-                 κάλεσμα εκδηλώσεως ειλικρινούς αγάπης, αυθορμήτου συγχωρήσεως και εμπράκτου ελεημόνου διαθέσεως. Λέγει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον περί νηστείας Λόγο του. « Νηστεύεις? Δείξον μοι τα έργα σου »
                       Δείξε μου λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος όλα αυτά που έκανες στην γη, όλα αυτά που δημιούργησες και κυρίως επειδή ο γέγονε γέγονε μίλησε μου για όλα αυτά που έχεις σκοπό να κάνεις στο μέλλον και τότε θα δούμε άν ισχύει εν τοις πράγμασιν  αυτό που λέει σήμερα το Ευαγγέλιο « μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης όπου σης και βρώσις αφανίζει αλλά θησαυρίζετε θησαυρούς εν τω ουρανώ όπου ούτε σής ούτε βρώσις αφανίζει ».
-                 Έρχονται οι πιο άγιες μέρες της πίστεως μας,
-                  έρχονται τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα που ανατάραξαν και καθόρισαν την παγκόσμια πορεία του ανθρώπου,
-                  έρχονται μέρες πλήρεις αφορμών αναθεωρήσεως και επαναπροσδιορισμού της μέχρι τώρα πορείας μας,
-                 Έρχεται πλήθος ευκαιριών να δείξουμε το πραγματικό, το αληθινό ανθρώπινο μας πρόσωπο τοσο πρός τον συνάνθρωπο μας όσο και πρός την κοινωνία
-                 Έρχεται η φιλόστοργος μάνα μας η εκκλησία και μας καλεί κοντά της να μας ζεστάνει στην φιλεύσπλαχνη αγκάλη της και να μας βοηθήσει να ζήσουμε με την μυσταγωγία της όλο το πνεύμα των αγίων αυτών ημερών.
                          Χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς προυποθέσεις δείχνοντας και  όχι εξαναγκάζοντας μας  τον ορθό τρόπο στον προσήκοντα τόπο και στον κατάλληλο χρόνο το πως είναι πιο σωστό να βιώσουμε αυτές τις μέρες. Και το κάλεσμα αυτό απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως και στους ικανότερους τη πίστει και στους ολιγότερο ικανούς σε μια προσπάθεια προόδου και προαγωγής της πίστεως μας τόσο κατά το τυπικόν του θέματος, όσο και κατά το ουσιαστικόν αυτού. Και τι μπορεί να είναι πιο ουσιαστικό από τα έργα αγάπης, τα έργα συγχώρησης τα έργα τέλος  ελεημοσύνης. Όλα εκείνα που θα αποτρέψουν τον Θεό Πατέρα, όταν βρεθούμε μπροστά του και του δείξουμε τα καθαρά μας χέρια, τον αποτρέψουμε από το να πεί « Ναι τα χέρια σου είναι καθαρά αλλά δυστυχώς είναι άδεια ».